Z tabeli wynika, że relacja jest uzależniona od stanu chorobowego pacjenta. Wszystko przebiega poprawnie, jeżeli jest dobrze dopasowane. Problem pojawia się, gdy członek personelu medycznego obierze sobie tylko jedno kryterium i według niego traktuje wszystkich pacjentów nie zależnie od stanu chorobowego [3].
Model relacji pacjent personel – medyczny sklasyfikowany na podstawie zainteresowań lekarza

Ten model dzieli się na dwa zasadnicze modele. Pierwszy, w którym wyróżnia się podejście skoncentrowane na chorobie nosi nazwę orientacji somatycznej. Tu głównym bohaterem jest nie pacjent jako osoba, lecz chory narząd czy jednostka chorobowa. Cały proces leczenia ma aspekt biologiczny zarówno pod względem możliwości leczenia jak i przejawów i przyczyn choroby. Drugi model zakłada podejście skoncentrowane na pacjencie i jest to orientacja ogólna. Tu pod uwagę są brane czynniki natury biologicznej ,psychicznej i społecznej pacjenta. Głównym przejawem orientacji ogólnej jest dążenie do nawiązania poprawnego kontaktu i więzi z chorym oraz spojrzenie na jego chorobę również w aspekcie psychospołecznym jako głównej przyczyny wystąpienia choroby [ 3,4].
Teoria konfliktu